بیماری پانکراتیت و سایر اختلالات پانکراس در سگ ها

پانکراتیت یک بیماری التهابی است که در سگ ها و گربه ها شایع است. می تواند حاد یا مزمن و یا با علائم بالینی مختلف همراه باشد. مدیریت پانکراتیت مزمن همچنین مستلزم نظارت بر پیشرفت بیماری، و در صورت عدم بهبود، درمان آزمایشی با یک عامل سرکوب کننده سیستم ایمنی است. ما در این مقاله بصورت اختصاصی به علل ، علائم و درمان پانکراتیت در سگ ها پرداختیم.

لوزالمعده عضوی است که دو وظیفه اصلی دارد: غدد درون ریز و برون ریز. پانکراس غدد درون ریز هورمون های انسولین و گلوکاگون را تولید می کند که سطح قند خون را تنظیم می کند. بخش برون ریز پانکراس آنزیم هایی تولید می کند که برای هضم اجزای پیچیده رژیم غذایی مانند پروتئین ها، تری گلیسیریدها و کربوهیدرات های پیچیده ضروری هستند. پانکراس برون ریز نیز مقادیر زیادی بی کربنات ترشح می کند که اسید معده را بافر می کند.

در اینجا اختلالات پانکراس برون ریز مورد بحث قرار می گیرد، زیرا به هضم مربوط می شود. عملکرد غدد درون ریز پانکراس در مقاله اختلالات هورمونی مورد بحث قرار گرفته است.

پانکراتیت در سگ چیست؟

پانکراتیت شایع ترین بیماری برون ریز پانکراس در سگ و گربه است. بسته به اینکه بیماری به طور دائم به بافت پانکراس آسیب رسانده باشد یا خیر، می تواند کوتاه مدت یا بلند مدت باشد. هر دو شکل می توانند شدید باشند.

علت پانکراتیت در سگ

برای اکثر موارد پانکراتیت هیچ علت خاصی قابل شناسایی نیست. با این حال، اعتقاد بر این است که خوردن زباله، مقادیر زیاد ضایعات سفره یا سایر مواد غذایی نامناسب یکی از عوامل خطر رایج در سگ ها است. ضربه شدید یا جراحی نیز می تواند منجر به پانکراتیت شود. استفاده از برخی داروها نیز ممکن است با پانکراتیت مرتبط باشد.

بسیاری از داروها در ایجاد پانکراتیت در افراد نقش دارند، اما تعداد بسیار کمی در سگ ها و گربه ها تایید شده اند. به طور کلی، بیشتر داروها باید به عنوان علل بالقوه پانکراتیت در نظر گرفته شوند. مهارکننده های کولین استراز، کلسیم، برومید پتاسیم، فنوباربیتال، ال -آسپارژیناز، استروژن، سالیسیلات ها، آزاتیوپرین، دیورتیک های تیازیدی و آلکالوئیدهای وینکا احتمالاً مهم ترین هستند.

سطوح بالای چربی خون به نام تری گلیسیرید و عملکرد بیش از حد غده فوق کلیوی (هیپرآدرنوکورتیکیسم) نیز از عوامل خطر پانکراتیت هستند. شیوع پانکراتیت در نژادهای مینیاتوری اشناوزر، یورکشایر تریر، کوکر اسپانیل، داشهوند، پودل، سگ های سورتمه بیشتر است. برخی از عفونت ها مانند بابزیا کنیس* یا لیشمانیا* نیز ممکن است در ایجاد پانکراتیت نقش داشته باشند.

علائم pancreatitis در سگ ها

در مراحل اولیه بیماری پانکراتیت در سگ ها، ترشح شیره پانکراس کاهش می یابد. آنزیم ها شروع به هضم خود پانکراس می کنند و باعث آسیب به پانکراس و تحریک و التهاب می شوند که منجر به آسیب در سایر قسمت های بدن می شود. از دست دادن اشتها، استفراغ، ضعف، درد شکم، کم آبی در سگ و اسهال شایع ترین علائم گزارش شده در سگ های مبتلا به پانکراتیت شدید هستند. سگ‌هایی که اشکال خفیف‌تری از این بیماری دارند ممکن است هیچ علامت یا نشانه‌های غیراختصاصی مانند از دست دادن اشتها، بی‌حالی و اسهال نداشته باشند.

تشخیص آسیب پانکراس سگ

یک شرح حال کامل (از جمله هرگونه بی احتیاطی در رژیم غذایی) همراه با استفراغ و درد شکم ممکن است تشخیص پانکراتیت را نشان دهد. آزمایش خون ممکن است توسط دامپزشک شما برای تایید تشخیص، همراه با اشعه ایکس شکم، سونوگرافی یا بیوپسی بافتی پانکراس استفاده شود.

پانکراتیت به طور سنتی یک تشخیص بسیار چالش برانگیز از نظر بالینی و تصویربرداری بوده است، زیرا علائم اغلب مبهم هستند و همپوشانی زیادی با سایر اختلالات نشان می دهند. اگرچه آزمایش سرم و پیشرفت های تصویربرداری پیشرفته در سال های اخیر توانایی ما را برای تشخیص پانکراتیت بهبود بخشیده است، تشخیص قطعی هنوز مبهم است.

Steven Tsai

درمان پانکراتیت سگ

درمان پانکراتیت شامل نظارت دقیق و مراقبت های دامپزشکی حمایتی است. ممکن است نیاز به بستری شدن باشد. مداخله زودهنگام به پیشگیری از عوارض کمک می کند. اگر علت مشخص باشد، ممکن است درمان اختصاصی شروع شود.

معمولاً داروهایی برای توقف استفراغ و تسکین حالت تهوع تجویز می شود. استراحت دادن به پانکراس با محدود کردن تمام غذا یا آب از طریق دهان به مدت ۳ تا ۴ روز تنها زمانی توصیه می شود که سگ به طور غیرقابل کنترل استفراغ کند. به سگ هایی که به شدت بیمار هستند مایعات داخل وریدی داده می شود. معمولاً به این دلیل که حیوان دچار درد شکمی است، داروی ضد درد تجویز می‌شود.

• موارد حاد: شناسایی و مدیریت علل زمینه‌ای و عوامل خطر، مراقبت‌های حمایتی و مراقبت‌های علامتی

• موارد مزمن: مانند بالا، با نظارت بر پیشرفت، و در صورت عدم بهبود، درمان آزمایشی با یک عامل سرکوب کننده سیستم ایمنی

اصلی ترین درمان پانکراتیت شدید، مراقبت های حمایتی با مایع درمانی، نظارت شدید و مداخله زودهنگام برای جلوگیری از عوارض سیستمیک است. مایع درمانی باید بر اساس محاسبه درجه کم آبی بدن (در صورت عدم وجود منع مصرف، طی ۴ تا ۸ ساعت جایگزین شود)، نگهداری و تلفات مداوم (مثلاً به دلیل استفراغ یا اسهال) باشد.

در موارد معدودی که علت مشخص است، ممکن است درمان اختصاصی علیه علت محرک آغاز شود. آنتی بیوتیک ها ارزشمند هستند و نباید به طور معمول استفاده شوند.

استراحت پانکراس تنها در صورتی پیشنهاد می شود که حیوان به طور غیرقابل کنترل استفراغ کند (یعنی حیوان علی رغم درمان ضد استفراغ مناسب، مکررا و شدید استفراغ می کند). در واقع، حمایت تغذیه ای اولیه جزء کلیدی درمان موفق بیماران انسانی مبتلا به پانکراتیت شدید در نظر گرفته می شود. همچنین حمایت تغذیه ای روده ای برتر از تغذیه تزریقی در نظر گرفته می شود. حیواناتی که استفراغ می کنند باید با داروهای ضد استفراغ مانند ماروپیتانت (آنتاگونیست NK1)، اندانسترون یا دولاسترون (آنتاگونیست HT3) یا در بیشتر حیوانات ترکیبی از هر دو درمان شوند. حتی حیواناتی که به طور فعال استفراغ نمی کنند ممکن است از چنین داروهای ضد استفراغی بهره مند شوند، زیرا ممکن است حالت تهوع داشته باشند که منجر به کم اشتهایی یا عدم اشتها شود. متوکلوپرامید به عنوان یک عامل ضد استفراغ موثر نیست و نباید در این حیوانات استفاده شود.

درد شکم باید وجود داشته باشد و تا زمانی که شواهد خلاف آن در دسترس باشد درمان شود. مپریدین متناوب، بوتورفانول یا بوپرنورفین ممکن است در حیواناتی با درد شکمی خفیف یا متوسط ​​استفاده شود. حیواناتی که درد شدید دارند اغلب با انفوزیون ثابت مواد افیونی مانند مورفین، فنتانیل یا متادون یا با ترکیبی از فنتانیل، کتامین و لیدوکائین درمان می‌شوند. بسیاری از درمان‌های دیگر در سگ‌ها، گربه‌ها و افراد مورد بررسی قرار گرفته‌اند، اما متأسفانه هیچ کدام مفید نبوده‌اند.

جالب است بدانید..
اخیراً یک داروی جدید برای درمان اختصاصی پانکراتیت حاد، برندا Z، آنتاگونیست LFA-1، برای درمان پانکراتیت حاد سگ در ژاپن مجوز گرفته است. اگرچه گزارش های اولیه بسیار امیدوارکننده است، اما این دارو هنوز مجوز استفاده در آمریکای شمالی یا اروپا را دریافت نکرده است.

حیوانات مبتلا به اشکال خفیف پانکراتیت باید به دقت از نظر وجود عوامل خطر (مانند هیپرتری گلیسیریدمی، هیپرکلسمی ، سابقه مصرف داروهایی که می توانند باعث پانکراتیت شوند) و بیماری های همزمان (مانند کلانژیت ، هپاتیت، بیماری التهابی روده ، دیابت ملیتوس ) ارزیابی شوند. در سگ ها، تغذیه با رژیم غذایی بسیار کم چرب برای موفقیت درمان بسیار مهم است. در گربه ها، رژیم غذایی با محدودیت چربی نسبتاً توصیه می شود. داروهای ضد استفراغ (به بالا مراجعه کنید) و محرک های اشتها (به عنوان مثال، کاپرومورلین در سگ، میرتازاپین در گربه) برای حیواناتی که ممکن است به دلیل حالت تهوع غذا نخورند، مفید هستند.

اگر حیوانات مبتلا به پانکراتیت مزمن به درمان پاسخ ندهند، ممکن است آزمایشی با پردنیزون (سگ)، پردنیزولون (سگ و گربه)، یا سیکلوسپورین (سگ یا گربه) انجام شود. سیکلوسپورین در حیوانات مبتلا به دیابت ملیتوس همزمان سودمند است، زیرا تأثیر کمتری بر مقاومت به انسولین نسبت به گلوکوکورتیکوئیدها دارد.

رژیم غذایی سگ پانکراتیت

در موارد خفیف پانکراتیت، سگ‌ها معمولاً به رژیم غذایی کم‌چرب و درمان‌های کم‌چرب روی می‌آورند. هر گونه بیماری زمینه ای یا عوامل خطر پانکراتیت باید شناسایی و درمان شود. برای سگ هایی که به درمان های دیگر پاسخ نمی دهند ممکن است داروهای اضافی تجویز شود. بیماران مبتلا به پانکراتیت خفیف و طولانی مدت باید از نظر عوارض احتمالی مانند نارسایی برون ریز پانکراس و دیابت ملیتوس* تحت نظر باشند .

بیشتر سگ ها می توانند به خوردن غذای معمولی خود ادامه دهند، اما یک رژیم غذایی بسیار قابل هضم، کم فیبر و چربی متوسط ​​می تواند در سگ هایی که به درمان پاسخ رضایت بخشی نمی دهند، مفید باشد. با این حال، اجتناب از تغییرات اساسی در رژیم غذایی مهم است.

التهاب پانکراس (پانکراتیت)

تا اینجا به علل ، تشخیص و درمان پانکراتیت سگ ها پرداختیم. در ادامه مقاله قصد داریم تا شما را با التهابات پانکراسی سگ ها آشنا کنیم. این اطلاعات باعث میشود تا شما درک بهتری از پیشگیری بیماری و درمان آن داشته باشید.

1-نارسایی اگزوکرین پانکراس

نارسایی اگزوکرین پانکراس سندرمی است که در اثر تولید و ترشح ناکافی آنزیم های گوارشی توسط پانکراس ایجاد می شود. ازبین رفتن ساختارهایی که آنزیم های پانکراس را تولید می کنند، شایع ترین علت این سندرم در سنین جوانی ژرمن شپردها، راف کالی ها و Eurasians ها است این درصورتیست که سگ های مبتلا به نارسایی برون ریز پانکراس به دلایل دیگر معمولاً میانسال تا مسن هستند و می توانند از هر نژادی باشند. التهاب طولانی مدت پانکراس (پانکراتیت) شایع ترین علت در سایر نژادها است.

آنزیم های لوزالمعده نقش مهمی در جذب تمام اجزای اصلی رژیم غذایی دارند و کمبود آنزیم های گوارشی پانکراس منجر به مشکلاتی در هضم و سوء جذب می شود. کمبود مواد مغذی نیز باعث کاهش وزن می شود و ممکن است منجر به کمبود ویتامین شود. 

شما باید دانید که ...
حیوانات مبتلا به نارسایی برون ریز پانکراس ناشی از پانکراتیت طولانی مدت ممکن است به دیابت مبتلا شوند.

علائمی که بیشتر گزارش می شود، پرخوری، کاهش وزن و اسهال است. استفراغ و از دست دادن اشتها گاهی دیده می شود، اما ممکن است نشانه ای از یک بیماری همزمان باشد. مدفوع معمولاً رنگ پریده، شل و حجیم است و ممکن است بدبو باشد. در موارد نادر، اسهال آبکی ممکن است دیده شود. تشخیص را می توان با استفاده از آزمایش خون که نشان دهنده کاهش ظرفیت عملکردی پانکراس برون ریز است، انجام داد.

بیشتر سگ های مبتلا به نارسایی برون ریز پانکراس را می توان با مکمل هر وعده غذایی با آنزیم های پانکراس (پودر یا از بافت تازه) با موفقیت درمان کرد. دستورالعمل های دامپزشک خود را برای این مکمل غذایی به دقت دنبال کنید. از ارائه بیش از حد یا کم خودداری کنید و از برنامه تعیین شده پیروی کنید. هر گونه خونریزی از دهان را حتما به دامپزشک خود گزارش دهید. این اثر نامطلوب را اغلب می توان با کاهش دوز آنزیم یا مرطوب کردن غذا و مخلوط آنزیم از بین برد. هنگامی که علائم بهبود یافتند، ممکن است به تدریج دوز کاهش یابد. سگ‌هایی که به درمان با آنزیم‌های پانکراس و کوبالامین پاسخ نمی‌دهند، احتمالاً یک بیماری روده کوچک اضافی دارند که نیاز به تشخیص و درمان دارد.

در بیشتر موارد، نارسایی برون ریز پانکراس نتیجه از دست دادن غیر قابل برگشت بافت پانکراس است و درمان نادر است. با این حال، با مکمل های آنزیمی و نظارت مناسب، سگ های مبتلا به این اختلال معمولاً به سرعت وزن اضافه می کنند، مدفوع طبیعی دارند و می توانند زندگی عادی داشته باشند.

2-سرطان های پانکراس

سرطان پانکراس برون ریز می تواند خوش خیم یا بدخیم باشد. آدنوم پانکراس تومورهای خوش خیم (غیر پخش کننده) هستند. آدنوکارسینوم پانکراس شایع ترین تومور بدخیم پانکراس اگزوکرین در سگ ها است. چند نوع سرطان دیگر نیز در پانکراس گزارش شده است.

تشخیص ممکن است بر اساس ترکیبی از آزمایش خون، اشعه ایکس، سونوگرافی، بیوپسی یا جراحی اکتشافی در صورت لزوم انجام شود.

3-آدنوم و آدنوکارسینوم پانکراس

تومورهای خوش خیم لوزالمعده می توانند منجر به جابجایی اندام ها در حفره شکمی شوند. با این حال، این تغییرات در بیشتر موارد هیچ علامتی ایجاد نمی کند. در موارد نادر، تومور می‌تواند مجرای پانکراس را مسدود کند و باعث بدتر شدن باقی‌مانده پانکراس برون‌ریز شود که منجر به نارسایی برون‌ریز پانکراس می‌شود (به بالا مراجعه کنید).

آدنوم پانکراس خوش خیم است و از نظر تئوری نیازی به درمان ندارد مگر اینکه علائمی ایجاد کند. با این حال، از آنجایی که تومورها اغلب در طول جراحی یافت می شوند و ظاهر تومورهای خوش خیم و بدخیم مشابه است، برداشتن بافت آسیب دیده پانکراس معمولا توصیه می شود.

4-آبسه پانکراس

آبسه لوزالمعده مجموعه ای از چرک است که معمولاً در نزدیکی پانکراس است که از عوارض پانکراتیت در نظر گرفته می شود (به بالا مراجعه کنید). علائم ممکن است شامل استفراغ، افسردگی، درد شکم، از دست دادن اشتها، تب، اسهال و کم آبی بدن باشد. در برخی از حیوانات، توده ای در شکم احساس می شود. سگ ها ممکن است به تخلیه آبسه با جراحی پاسخ مثبت دهند. با این حال، خطرات و هزینه های جراحی ممکن است بیشتر از مزایای آن باشد، مگر اینکه شواهد واضحی از بزرگ شدن توده یا عفونت باکتریایی وجود داشته باشد. دامپزشک شما بر اساس شرایط خاص سگ شما، سلامت کلی و ملاحظات مربوطه توصیه جراحی می کند.

5-کیست کاذب پانکراس

کیست کاذب پانکراس مجموعه ای از مایع پانکراس استریل است که توسط دیواره ای از بافت محصور شده است. این یک عارضه التهاب در لوزالمعده در نظر گرفته می شود، بنابراین علائم مشابه علائم پانکراتیت است. استفراغ ثابت ترین علامت است. کیست ها را می توان با استفاده از سونوگرافی مشاهده کرد. استفاده از یک سوزن بلند برای کشیدن مایع از کیست می تواند مایعی را برای تجزیه و تحلیل و تشخیص فراهم کند. کشیدن مایع نیز روشی برای درمان چنین کیست هایی است. اگر سگ علائمی داشته باشد که ادامه دارند یا اگر سایز کیست کاذب کاهش نیابد، ممکن است به جراحی نیاز باشد.

شما به عنوان یک صاحب سگ حق دارید بدانید!
در سگ‌های مبتلا به شدیدترین اشکال پانکراتیت (یعنی بیماران در یک مطالعه همه یا مردند یا به دلیل شدت بیماری خود کشته شدند)، بی‌اشتهایی (۹۱%)، استفراغ (۹۰%)، ضعف (۷۹%)، درد شکم (۵۸%)، کم آبی بدن (۴۶%) و اسهال (۳۳%) به عنوان شایع‌ترین علائم بالینی گزارش شده‌اند، اما ذکر این نکته ضروری است که این یافته‌ها منعکس کننده علائم بالینی معمولاً در همه بیماران نیستند.