در حالی که سگ‌های نر ممکن است مانند عروسک های پشمالوی شیرین با انسان‌های مورد علاقه‌شان رفتار کنند، به نظر میرسد که مانند انسان‌های نر، نمیتوانند پدر خوبی باشند. دیدگاه ما انسان ها نیز نباید به گونه جانداران دیدگاه انسانی باشد چرا که آنها معمولاً تمایلات فطری پدرانه را نسبت به فرزندان خود نشان نمی دهند. سگ های نر در تضاد کامل با سگ های ماده در این بخش هستند. ماده‌ها معمولاً بسیار مراقب هستند و به بسترهای خود توجه می‌کنند و همه چیز از غذا دادن گرفته تا نظافت را انجام می‌دهند. به گفته نویسنده و علاقه‌مند به سگ‌ها، Gino Pugnetti، در حالی که سگ‌های نر معمولاً والدین سلطه جویی هستند، اما به ندرت به توله‌هایشان آسیب می‌رسانند. آنها گاهی اوقات از آنها در برابر تهدیدهای خارجی نیز دفاع می کنند.

آیا پرورش سگ های برادر و خواهر بی خطر است؟

در بیشتر موارد، به طور کلی به دلیل خطر عوارض طولانی مدت سلامتی، پرورش سگ های برادر و خواهر با هم خطرناک تلقی می شود . حتی اگر همخونی با دقت برنامه ریزی و مدیریت شود، باز هم این پتانسیل را دارد که در طول زمان مشکلات غیرمستقیم دیگری ایجاد کند.

با این حال، اگر بخواهیم خودِ نژادهای سگ ، به حیات خود ادامه دهند، هنوز هم به درجه خاصی از همخونی نیاز است – در غیر این صورت لابرادورها دیگر شبیه لابرادورها نخواهند بود و غیره. با این وجود، توصیه می‌شود که سگ‌هایی که باید پرورش یابند از والدین یا اجداد یکسانی در شجره‌نامه چهار نسلی برخوردار نباشند. این تضمین می کند که مواد ژنتیکی مشترک بین یک بستر و والدینش مشابه است اما نه چندان مشابه که به طور قابل توجهی مخزن ژن را در طول زمان کاهش دهد.

مزایای جفت گیری یک برادر با سگ خواهرش

اکثر مردم همخونی سگ را با زنای با محارم در انسان مرتبط می دانند که هم غیرقانونی و هم از نظر پزشکی اشتباه است. با این حال، استانداردهای کاملاً متفاوتی در گونه سگ ها اعمال می شود. همخونی در برخی از سگ‌ها اغلب مفید است و هنوز کاملاً قانونی است. سگ‌ها فاقد بلوغ عاطفی هستند، بنابراین سگ نر به طور طبیعی سعی می‌کند با خواهرش جفت‌گیری کند، بدون اینکه به اخلاقیات یا عواقب آن فکر کند. در واقع، حتی ممکن است برای سگ هایی که ناهنجاری دارند و یا اجتماعی نیستند نیز آسان‌تر باشد، زیرا سگ‌ها از قبل با یکدیگر آشنا هستند. آنها باید از قبل در کنار یکدیگر راحت باشند و با بوی یکدیگر آشنا باشند. از این رو این نکته بسیار مهم است که بدانید بایستی سگ ها را تا قبل از 6ماهگی با سگ های دیگر نیز اجتماعی کنید. این کمک زیادی میکند تا در جفتگیری با سگ های دیگر ، سگ موفق تری داشته باشید.

سگ‌های خواهر و برادر معمولاً با هم برای کمک به تولید توله‌هایی با ویژگی‌های قابل پیش‌بینی مربوط به خلق و خو و ظاهر پرورش داده می‌شوند.

 ایده کلی این است که – در تئوری – اگر دو سگ با سلامت و زیبایی استثنایی داشته باشید و آنها را با هم پرورش دهید، آنها یک یا چند نمونه به همان اندازه عالی تولید خواهند کرد.

یک سگ برادر و خواهر نسبت به دو سگ غیرمرتبط، مواد ژنتیکی بیشتری را به اشتراک می گذارند، زیرا آنها والدین مشابهی دارند. بنابراین، پرورش یک سگ برادر و خواهر با هم می تواند برخی از صفات برتر را در سگ ها با افزایش احتمال انتقال آنها به نسل بعدی تثبیت یا همگن کند. برخی بر این باورند که این کارآمدترین راه برای تقویت یک نژاد سگ است زیرا سگ های درون این خط خونی بیشتر و بیشتر از مواد ژنتیکی برتر مشترکی دارند.

این گونه است که یک نژاد رسمی سگ در وهله اول به وجود می آید و نژاد واقعی سگ پایدار خواهد بود. بنابراین، لابرادورها شبیه لابرادورها و پامران ها شبیه پامرانیان هستند.

خطرات پرورش خواهر و برادر در سگ ها

متأسفانه، این درست نیست که فرض کنیم دو سگ که دارای ژنتیک قوی هستند، همیشه بستر مناسبی تولید می کنند. عاری از بیماری، ناتوانی یا بیماری. دو سگ که در ظاهر برخی از صفات یا ویژگی های منفی را نشان نمی دهند، ممکن است همچنان یک ناقل ژنتیکی باشند و آلل های مغلوب را حمل کنند که وقتی در نسل بعدی ترکیب شوند، باعث می شود صفات منفی در فرزندانشان آشکار شود. در نتیجه، غیرمعمول نیست که سگ های همخون در برخی از مراحل زندگی خود مشکلاتی مانند دیسپلازی هیپ و بیماری های قلبی و کبدی را تجربه کنند. بنابراین، همیشه باید یک ارزیابی خطر ژنتیکی کامل را قبل از اقدام به پرورش یک سگ برادر و خواهر با هم انجام دهید – حتی اگر (در ظاهر) آنها عالی به نظر برسند.